به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
وَ اَشْهَدُ اَنَّ أَبِى مُحَمَّداً صلى الله عليه و آله عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ
و شهادت می‌دهم که پدرم محمّد -صلى الله عليه و آله- عبد و رسول خدای متعال است. اصرار پیامبر اکرم و اصرار جانشینان ایشان بر این است که نام رسول خدا به عنوان عبد و در شنل عبودیّت معرفی شوند چرا که هدف، عبودیّت است.
وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ (1)
بندگی، غرضِ فعلی خدای متعال است تا مخلوقات به عبودیّت و بندگی برسند و لذا حضرت رسول صلى الله عليه و آله هم در خطابه‌ی غدیر برای معرفی خودشان از عبودیّت استفاده می‌کنند:
وَأُقِرُّلَهُ عَلى نَفْسى بِالْعُبُودِيَّةِ وَ أَشْهَدُ لَهُ بِالرُّبُوبِيَّةِ
و این‌جا هم حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بعد از حمدِ خداوند، شهادت داده‌اند به توحیدهای عملی، قلبی (فطری) و عقلی، و بعد به خلقت اشاره کرده‌اند و هدف فعلی خلقت را فرموده‌اند و سپس بهشت و جهنم و سپس به نبوّت و عبد بودن پیامبر اکرم صلى الله عليه و آله شهادت می‌دهند.
عبودیّت در این‌جا صریحا اشاره شده است. چهار اسم برای حضرت رسول صلوات الله علیه و آله بیان می‌فرمایند:
اول؛ لفظ أَبِىاست که بدانند ایشان، دختر آن پیامبر است و در تاریخ بماند.
دوم؛ اسم خاص و أعلم ایشان که مُحَمَّد است.
سوم؛ لفظ عَبْدُهُاست که شنل و ردای عبودیّت ایشان است.
چهارم؛ واژه‌ی رَسُولُهُکه بُعد رسالت ایشان را مطرح می‌نماید. این یک دیپلم است برای پیامبر صلى الله عليه و آله تا بتواند مدارج بعدی را طی کند. در رسالت، نبوّت هم مندرج است یعنی کسی که فرستاده‌ی خدا است و پیام آورده است، حتماً پیام هم دارد و نامش می‌شود: نبی؛ که این نبأ یعنی خبر و نبی یعنی خبر دار.
لذا هنگامی که لفظ رسول گفته شود، نبوّت هم در آن مندرج است یعنی کسی که پیام آور است، حتماً پیامی دارد که می‌خواهد به مردم برساند.
وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ
منابع
1) الذاریات (51) آیه 56
