به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز

وَ اَنْتُمْ فى بُلَهْنِیةٍ وادِعُونَ آمِنُونَ فَرِحُونَ، وَ فى رَفاهِیةٍ مِنَ الْعَیشِ فَكِهُونَ، تَأْكُلُونَ الْعَفْوَ وَ تَشْرَبُونَ الصَّفْوَ، تَتَرَبَّصُونَ بِنَا الدَّوائِرَ، وَ تَتَوَكَّفُونَ الاَخْبارَ، وَ تَنْكِصُونَ عِنْدَ النِّزالِ، وَ تَفِرُّونَ عِنْدَ الْقِتالِ

بعد از آن‌که حضرت زهرا عَلَیهِاالسَّلَامُ فرمودند: هر وقت آتش جنگ روشن می‌شد، خداوند آن را خاموش می‌کرد و یا اگر شاخ گمراهی پیدا می‌شد، برادرش علی عَلَیهِ‌السَّلَامُ را در میان آتش‌های پُر شعله می‌انداخت و ایشان بَر نمی‌گشت مگر این‌که گیج‌گاه‌ آنان را لگد کوب می‌کرد و از بین می‌برد و شعله‌های آتش را با تیزی شمشیرش خاموش می‌نمود. سپس حضرت به بیان صفاتی را از امیرالمؤمنین عَلَیهِ‌السَّلَامُ می‌پردازند و می‌فرمایند:
مَكْدُوداً فی ذاتِ اللَّهِ، مُجْتَهِداً فی اَمْرِ اللَّهِ قَریباً مِنْ رَسُولِ اللَّهِ، سَیِّداً فی اَوْلِیاءِ اللَّهِ، مُشَمِّراً ناصِحاً مُجِدّاً كادِحاً، لا تَأْخُذُهُ فِی اللَّهِ لَوْمَةَ لائِمٍ
که توضیحاتی پیرامون آن گفته شد. در این‌جا حضرت زهرا عَلَیهِاالسَّلَامُ این‌گونه ادامه می‌فرمایند:
وَ اَنْتُمْ فى بُلَهْنِیةٍ وادِعُونَ آمِنُونَ فَرِحُونَ، وَ فى رَفاهِیةٍ مِنَ الْعَیشِ فَكِهُونَ
و شما خودتان را در رفاه و آسایش به امانت گذاشتید و رها کردید و در آسایش و راحتی بودید.
ودع یعنی رها کردن و به امانت گذاشتن؛ ودیعه نیز از همین‌ جا مشتق شده است. "فَكِهُونَ" از واژه‌ی فکاهی می‌آید و این واژه نیز از فاکهه به معنای میوه بَر می‌خیزد. از آن‌جایی که میوه شادی می‌آورد، پس فکاهی نیز به معنای شادی‌آور و خنده‌آور شناخته می‌شود. فُکاهی یعنی جملاتی که شادی می‌آورند.
تَأْكُلُونَ الْعَفْوَ
در این خوشحالی غذای سوا کرده و مخصوص می‌خوردید. عفو هم معنای بخشش و هم معنای مخصوص و سوا کرده می‌دهد. در این جمله، "الْعَفْوَ" به معنی غذاهای خاص و سوا کرده است.
تَشْرَبُونَ الصَّفْوَ
"الصَّفْوَ" از صفا می‌آید و صفا یعنی برطرف کردن کدورت؛ از آن‌جایی که اعراب، قبل از ظهور اسلام آب‌های گندیده می‌خوردند و بعد از اسلام به رفاه رسیده بودند و آب‌های صاف می‌نوشیدند.
تَتَرَبَّصُونَ بِنَا الدَّوائِرَ
"الدَّوائِرَ" جمع دایره است. دایره یعنی چیزی که وارد و خارج می‌شود و دور می‌زند. دائره به بلایایی می‌گویند که برای انسان مرتب می‌آید و می‌رود. "تَتَرَبَّصُونَ بِنَا الدَّوائِرَ" یعنی متربص بودید که برای ما مرتب حادثه پیش بیاید و به ما برخورد نماید. یعنی گوش به زنگ هستید که برای ما مصیبت درست بشود.
وَ تَتَوَكَّفُونَ الاَخْبارَ
و برای ما، منتظر اخبار سخت بودید
یعنی این‌که منتظر شنیدن خبر‌های بَد مانند حمله‌ی به ما و از بین رفتن ما و از بین رفتن اسلام هستید.
وَ تَنْكِصُونَ عِنْدَ النِّزالِ
"النِّزالِ" از نزل مصدر باب مفاعله می‌باشد. یعنی وارد شدن بر افراد. در مواقع جنگ، از نزال استفاده می‌کنند، چرا که همیشه در جنگ، هر دو طرف بطور هم‌زمان حمله می‌کنند. پس نزال به معنای جنگ است. حضرت می‌فرمایند که شما در جنگ‌ها همیشه عقب نشینی می‌کردید.
وَ تَفِرُّونَ عِنْدَ الْقِتالِ
زمانی که جنگ و کُشت‌وکشتار می‌شد، شما فرار می‌کردید. "تَنْكِصُونَ" یعنی عقب‌نشینی و "تَفِرُّونَ" به معنی فرار کردن است.

وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ