«مَعاشِرَالنّاسِ! ﴿ آمِنُوا بالله وَ رَسُولِهِ وَالنَّورِ الَّذی ﴾(1) أُنْزِلَ مَعَهُ»

«هان مردمان! ﴿ ایمان آورید به خدا و رسول او و نوری که) همراهش فرود آمده»
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله در این جمله (آیه) با واژه‌ی «آمِنُوا» سه نکته در ایمان را یادآور می‌شوند:
1 - ﴿ آمِنُوا بِاللهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ ﴾ ایمان به خدا، ایمان به رسول خدا صلی‌الله علیه و آله و ایمان به نوری که همراه با پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نازل‌شده  از یک‌دیگر جدا نیستند. همه‌ی مفسّرین از شیعه و سنّی به ظاهر آیه، این نور را قرآن کریم معرّفی کرده‌اند. روایات شیعه و برخی از روایات اهل تسنن، از ائمّه‌ی طاهرین علیه‌السّلام نقل کرده‌اند که منظور از این نور، وجود مقدّس امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام است که با ایشان نازل‌شده است.
2 - رتبه‌ی ایمان به خدا و رسول خدا صلی‌الله علیه و آله و نور پس از آن‌دو در یک راستاست؛ زیرا یک «آمِنُوا» فرموده «بِاللهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ» را هم عطف کرده است، معلوم می‌شود که این ایمان‌ها دنبال هم هستند.
3 - نوری که با پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نازل‌شده است، همراه ایشان است. قبول نبیّ اکرم صلی‌الله علیه و آله بدون این نور، لازمه‌اش تجزیه در ایمان است. کسی که پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله را به‌عنوان رسول قبول کند، باید این نور را هم قبول کند و هم‌معنایش را با پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله بپذیرد.


والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) التغابن (64): 8.