«وَ یُمیتُ وَ یُحْیی»
«بمیراند و زنده کند.»
خداوند اِماتِهو اِحیامی‌کند، می‌میراند و زنده می‌کند. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله ابتدا «یُمیتُ» را فرمودند و سپس «یُحیی» را.
وقتی‌که موجودات نبودند و بعد خدا به آن‌ها حیات داده ،دیگر آن‌ها حیات پیدا کردند و آن حیات ادامه دارد.
خداوند با این‌که قدرت إحیاءو إماتهدارد و موجودات، وجودشان ازلی نیست؛ آن‌هایی که خلق‌شده‌اند، به یک عبارت ابدی هستند.
إحیاءو إماته، هر دو یک معنای فراگیر دارند. به تغییر صورت اشیا و موجودات، تعبیر به إحیاءو إماتهمی‌شود.
درختان در فصل زمستان اِماتهدارند؛ در فصل بهار إحیاء دارند. وقتی درختان برگ‌هایشان می‌ریزد، إماتهمی‌گویند و بعد در فصل بهار إحیاو زنده می‌شود.
یک إحیاء و إماته، إحیاءو إماته‌یمعنوی است. شهرهایی که کافرند، مرده هستند و شهرهایی که مسلمان و موحّد هستند، حیات دارند. قرآن کریم می‌فرماید:
﴿ أَنَّ اللَّهَ یُحْیِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ﴾(1) : ﴿ همانا خداوند زمین را پس از مرگش زنده می‌گرداند. ﴾
از تعبیراتی که ائمّه علیهم السّلام در مورد این آیه فرموده‌اند این است که: بعد از این‌که به کفر خداوند مردند، این‌ها را احیامی‌کند.
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله «وَ یُمیتُ وَ یُحْیی» را مطلق فرموده‌اند، لذا می‌تواند همه‌ی این‌ها را شامل شود. خداوند متعال إحیاءو إماتهمی‌کند ازنظر موجودات، نباتات، حیوانات، جمادات و انسان‌ها؛ که إحیاءو إماته‌یانسان‌ها، غیرازآن إحیاءو إماته‌یطبیعی و فیزیکی است و معنای دیگری نیز دارد.
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
منابع:
1) الحدید (57): 17.
