«لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ»

«اوراست پادشاهی و ستایش.»
«لَهُ المُلْکُ»: پادشاهی، مدیریت، سلطنت و اداره به دست خدا و برای اوست. پادشاهی با اوست و فقط اوست که اداره‌کننده‌ی جهان است.
«لَهُ الحَمدَ»: ستایش برای اوست؛ چراکه ستایش نتیجه‌ی داشتن کمالات است. کمالات هرقدر بیشتر و وسیع‌تر باشد، دایره‌ی ستایش برای کسی که دارای کمال است، وسیع‌تر است. چون پادشاهی جهان فقط برای اوست، همه‌ی ستایش‌ها هم برای اوست.
هرکجای اجزای جهان را که در نظر بگیریم و هر حمدی و ستایشی کنیم، می‌بینیم اداره و پادشاهی‌اش به دست خداست.
چون تمام کمالات موجودات دیگر هم به خدا برمی‌گردد؛ پس ستایش هم به خدا برمی‌گردد. اگر طاووسِ زیبایی را ببینیم که مقابل ما نشسته است و او را ستایش کنیم، درواقع این ستایش خداست؛ یعنی چه آفریننده‌ی با کمالی داریم که زیبا آفرین است! چه طاووس زیبایی را آفریده! پس هر حمد و ستایشی، برای هر موجودی، نتیجه‌اش به خداوند برمی‌گردد.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه