«اَلَّذِینَ وَصَفَهُمُ‌اللهُ فی کِتابِهِ بِأُنَّهُمْ ﴿ یَقُولوُنَ بِأَلْسِنَتِهِمْ ما لَیْسَ فی قُلوبِهِمْ ﴾(1) وَ یَحْسَبُونَهُ ﴿ هَيِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظيمٌ ﴾(2) »
«همانان که خداوند در کتاب خود در وصفشان فرموده: ﴿ به زبان می‌گویند آن‌را که در دل‌هایشان نیست ﴾ و می‌شمارند ﴿ آن را اندک و آسان، حال آن‌که نزد خداوند بس بزرگ است ﴾.»
استهزا کنندگان گمان می‌کنند این‌که به زبان می‌گویند و در دل این‌چنین نیستند، بسیار آسان و راحت است؛ درحالی‌که در نزد خدا کار عظیمی است.
در زبان، ادّعای همکاری و همیاری پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و مسلمانان رادارند، امّا در دلشان این‌چنین نیستند. در دلشان باکسانی که مخالف با اسلام هستند، اتّحاد و وحدت دارند. خداوند در قرآن کریم منافقان را بیشتر از کافران قدح و مذمّت کرده است.
کافران می‌گویند من کافرم و ادّعای اسلام ندارم و ظاهر و باطنشان همان کفر است که آن‌هم بد است. این‌که ظاهر را به اسلام نسبت بدهد و در باطنش کافر باشد، در نزد خدا بسیار بزرگ و سنگین است؛ برای این‌که اوّلین مسأله‌ی بندگی، خلوص و راستی و صداقت است.
کسانی که در گفتار خودشان راست‌گو نیستند و با عقاید و گفتارشان یک رنگ نیستند، نزد خداوند گناه بزرگی انجام داده اند: «وَهُوَ عِندَ اللهِ عَظِیمٌ».
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
منابع:
1) الفتح (48): 11.
2) النور (24): 15.
