«وَالَّذی فَدی رَسُولَ اللّهِ بِنَفْسِهِ»

«و همو جان خود را فدای رسول‌ خدا نموده است.»
«تفدیه» فدا شدن و به‌جای کسی کشته شدن است. مسیحیان ‌مراسمی به‌نام تفدیه دارند.
آن‌ها می‌خواهند بگویند که حضرت مسیح علیه‌السّلام برای مسیحیان فدا شده تا آنان که گناه می‌کنند، به جهنّم نروند! البتّه در اسلام چنین اعتقادی درست نیست.
«وَالَّذی فَدی رَسُولَ اللهِ بِنَفْسِهِ» اشاره به «لَیلَةُ المَبیتْ» است. شبی که پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله می‌خواستند از مکّه به مدینه مهاجرت کنند، علی علیه السلام را در جای خودشان خواباندند تا افرادی که قصد جان مبارکشان را کردند، ببینند علی علیه‌السّلام در جای ایشان هستند تا بتوانند شبانه از مکّه مهاجرت کنند.
درست است که این بزرگواران ازنظر علم امامت و نبوّت علومی را دارند و از آن علم اگر استفاده می‌کردند، می‌دانستند که کشته نمی‌شوند، ولی پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و ائمّه علیهم السّلام با علم غیبشان زندگی نمی‌کردند. ایشان چون با علم غیبشان زندگی نمی‌کردند - مگر در صورت لزوم - باید مراقبت می‌کردند و از خطرات پرهیز می‌کردند تا درخطر نیفتند. با داشتن علم امامت، مقام شامخِ شجاعت و فداکاری علی علیه‌السّلام نفی نمی‌شود.
ایشان با علم امامت زندگی نمی‌کردند و ازنظر طبیعی و ظاهری بشری در بستر رسول خدا صلی‌الله علیه و آله خوابیدند. مشرکین به دنبال این بودند که پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله را ترور کنند و از بین ببرند. علی علیه‌السّلام در جای ایشان خوابیدند. وقتی آن‌ها وارد خانه شدند، ایشان بلند شدند و آن‌ها که دیدند پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نیستند، خیلی جا خوردند! لرزه بر اندامشان افتاد. شمشیرهایشان لغزید و از دستشان افتاد، منصرف شدند و برگشتند.
این کار باعث شد، هم پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله از مکّه دور شدند و به‌سوی مدینه حرکت کردند و هم امیرالمؤمنین علیه‌السّلام فداکاری خودشان را نشان دادند. این مطلب را قرآن کریم در آیاتش بیان کرده و پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله بارها و بارها به‌عنوان یکی از فضایل و مناقب امیرالمؤمنین علیه‌السّلام این مطلب را فرموده‌اند.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه