معرفی دشمنان

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز کاندیدای خلافت معاویه تا قبل از مرگ خویش از تمام بزرگان اسلام برای خلافت پسرش یزید بیعت گرفت. در این میانه به جز حسین بن علی علیهما السلام چهار نفر بودند که با او بیعت نکردند یکی از آنان عبدالله بن عمر بن خطاب فرزند بزرگ خلیفه ی دوم بود. بعد از مرگ معاویه، یزید به حاکم مدینه، ولید بن عتبه نامه ای نوشت و در آن دستور داد که با این چهار نفری که هنوز بیعت نکرده اند برخورد کرده و ایشان را وادار به بیعت کند. یزید از پدرش در مورد عبدالله پسر عمر شنیده بود که: «عبدالله مردی است که عبادت او را به خود مشغول داشته است و خواهان حکومت نیست مگر آن که بدون هیچ زحمتی برایش پیش آید.» (1) پس ولید بن عتبه پیش عبدالله رفت و او را تهدید نمود. عبدالله که بسیار محافظه کار بود بیان کرد: «من هرگز خواهان اختلاف بین مسلمانان نبوده ام و اگر همه ی مردم با یزید بیعت کنند من نیز با او بیعت می کنم. اگر این بیعت خیر است راضی هستم و اگر بلاست صبر می کنم.» (2) در مکه بود که شنید حسین بن علی علیهما السلام قصد رفتن به کربلا دارد پس به ملاقات ایشان رفت و از امام خواهش نمود که با یزید صلح کند پس گفت: «ای حسین بن علی! با یزید صلح کن وَ گرنه کشته می شوی. چرا که من از جدّت پیامبر صلی الله و علیه و آله شنیدم که حسین کشته خواهد شد و هرگاه او را یاری نکنند خداوند متعال تا قیامت آنان را خوار می سازد.» امام پس از گفتگوی بسیار فرمودند: «این دنیا آن قدر بی وفاست که سر یحیی را برای ستمگری از ستمگران بنی اسرائیل هدیه بردند. ای ابوعبد الرحمن از خداوند بترس و همراهی با من را رها مکن.» (3) حضرت علاوه بر اشاره به سرنوشت خود، عبدالله را از همراهی نکردن با خویش ترساندند. ولی ابن عمر چون همیشه راه محافظه کاری در پیش گرفت و دعوت حجت خدا را رد کرد و راهی مدینه شد. عبدالله پسر عمر بن خطاب پیش از هجرت همراه با پدر و یا حتی زود تر از او اسلام آورد! اولین جنگی که در آن شرکت کرد جنگ خیبر بود. در زمان خلافت پدر در فتوحات فراوان ایران چون فتح خراسان و گرگان در کنار فرماندهی سعد بن العاص شرکت داشت و جزو فاتحین مصر بود.(4) بعد از پدر جزو شورای انتخاب خلیفه ی بعدی بود ولی عمر او را از حقّ رأی و کاندید شدن برحذر داشته بود. در هنگام حمله به کاخ عثمان و محاصره ی آن در کنار او بود و پیشنهاد کمک گرفتن از امیرالمؤمنین، علی علیه السلام را عبدالله به عثمان داد ولی پیش از قتل او کاخ را ترک نمود. پس از قتل عثمان به او پیشنهاد خلافت دادند ولی نپذیرفت چون می دانست قبول خلافت بعد از عثمان سختی بسیار درپی دارد. عبدالله با امیر المؤمنین، علی علیه السلام بیعت نکرد تا زمانی که مجبور شد و خلافت ایشان را فتنه می نامید. با این که در جنگ های حضرت او را تنها گذاشت ولی  خلافت را که در هنگامه ی جنگ صفین به او پیشنهاد شده بود نپذیرفت و گفت من با هرکس که پیروز شود بیعت کرده و پشت سرش نماز می گذارم! او پس از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام با معاویه بیعت کرد.(5) بعد از مرگ یزید برای بار سوم به او پیشنهاد خلافت شد ولی او نپذیرفت و گفت: «هرگاه مردم بر خلافتم متفق القول شوند و امکان هیچ گونه خون ریزی نباشد می پذیرم!» در ذی حجه سال 73 هجری قمری زمانی که حجاج از طرف عبدالملک مروان مکه را محاصره کرده بود نوک نیزه ی یکی از سربازان حجاج که از ورود مردم به بیت الله الحرام جلوگیری می کردند به پایش فرو رفت و اندکی بعد، از عفونت آن جان باخت. عبدالله بن عمر که در تمام طول عمر کوشید در انجام دستورات دین مقید باشد و بیشتر عمر خود را به اجرای احکام و مستحبات گذراند در لحظه ی مرگ از همراهی نکردن امیرالمؤمنین علی علیه السلام در هنگام جنگ با معاویه اظهار تاسف کرد.(6) ________________________________________ منابع (1)اخبار الطوال- دینوری ابو حنیفه احمد بن داوود (2)طبقات الکبری- ابن سعد- جلد چهارم (3)سیوطی/ بحار الانوار جلد 29 / الملهوف علی قتلی الطقوف – ابن طاووس (4)تاریخ طبری – جلد 4 (5)الطبقات – جلد چهار (6)اسد الغابه جلد 3/ سیراعلام النبلاء جلد سوم / نورالله شوشتری –الصورام

تاریخ درج: 29/06/1394 | کد مطلب: 10 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 839