![Title]( "Title")
قرارهای اخلاقی
به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
منت و سخت گيري بر مستمندان ----- اين همه کنجکاوي؟
ابو بصير روايت نموده که خدمت حضرت‌صادق‌علیه السلام عرض کردم: يکي از شيعيان شما که مردي پرهيزگار ولی تنگ دست است پيش عيسي‌بن‌اعين، آمد و تقاضاي کمک‌کرد. عيسي گفت: «نزد من زکات هست ولي به تو نمي‌دهم. زيرا ديدم ديروز گوشت و خرما خريدي و اين مقدار خرج، اسراف است.» آن مرد گفت:«در معامله، يک درهم بهره‌ي من گرديد. يک سوم آن را گوشت و قسمت ديگر را خرما و بقيه‌اش را به مصرف ساير احتياجات منزل رساندم.» حضرت صادق علیه السلام ناراحت شدند و مدتي از شنيدن اين جريان دست خود را بر پيشاني گذاشتند. پس از آن فرمودند: «خداوند براي تنگ‌دستان سهميه‌اي در مال ثروتمندان قرار داده‌است به مقداري که بتوانند با آن به خوبي زندگي کنند. اگر آن سهميه کفايت نمي‌کرد بيشتر قرار مي‌داد. از اين رو آن‌ها بايد به مقداري که تأمين خوراک و پوشاک و ازدواج و حج ايشان را بنمايد، انفاق كنند و نبايد سخت گيري نمايند. مخصوصا" مانند عيسي‌بن‌اعين که از نيکوکاران است.» (پند تاريخ، ج ۱، ص ۱۴۲.)
همه ما مي‌دانيم که چنين روشي بزرگوارانه نيست و به عمل امامان ما شباهتی ندارد. اين‌همه دقت و کنجکاوي نه تنها امام را مي‌رنجاند، بلکه خود فرد را هم خوار و سبک مي‌کند. چرا که حق مستمندان بسيار بيش از اين‌ها است. به گفته‌ي امام‌‌علیه السلام فرد شيعه علاوه بر اين که احتياجات واجب فقرا را بر‌آورده می‌کند، در صورت امکان، بدون منت و فخرفروشي براي کارهاي ديگرشان، از قبيل سفر حج نيز اقدام مي‌نمايد. چرا که خداوند روزي فقرا را در دست ديگران گذاشته تا به صورت‌هاي مختلف حوائج آن‌ها برطرف گردد. اين امتحاني است از جانب خداوند، باشد که در آن موفق شوند و از آن سربلند بيرون آيند.
کسي که به ما مراجعه مي‌کند، در حقيقت آبروي خود را گرو مي‌گذارد و از ما تقاضاي ياري مي‌کند. به‌جاست که ما هم با گرمي او را بپذيريم و تا ممکن است براي رفع نياز او بکوشيم و با رفتار سرد و خشک خود غم و خجالت او را نيفزاييم. چنان‌چه در روايت از پيامبر اکرم صلی الله علیه و اله نقل است که فرمودند: «هر کس مؤمني را غذا بدهد، خداوند پاداش آن طعام را از ميوه هاي بهشت قرار مي‌دهد. اگر او را سيراب کند از آب‌ها و نوشيدني‌هاي گواراي بهشت که بوي مشک مي‌دهد نصيبش مي‌کند و هر که مؤمني را پوشاک دهد، تا هروقت که رشته‌اي از آن جامه بر بدن مؤمن است، در پناه خداوند محفوظ است. به خدا سوگند! برآوردن حاجت مؤمن بهتر از يک ماه روزه داشتن و يک ماه شب زنده‌داري و عبادت در مسجد است.» (پند تاريخ، ج ۱، ص ۱۶۹)
|
تاریخ درج: 01/04/1397 | کد مطلب: 6 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 544