به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز

مناجات الراجین

«يا مَنْ اِذا سَئَلَهُ عَبْدٌ اَعْطاهُ، وَ اِذا اَمَّلَ ما عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُناهُ، وَ اِذا اَقْبَلَ‏ عَلَيْهِ قَرَّبَهُ وَ اَدْناهُ، وَ اِذا جاهَرَهُ بِالْعِصْيانِ سَتَرَ عَلى‏ ذَنْبِهِ وَ غَطَّاهُ، وَ اِذا تَوَكَّلَ عَلَيْهِ اَحْسَبَهُ وَ كَفاهُ،»
«اى آن كه هرگاه بنده ‏اى از او درخواست كند دهدش و هرگاه چيزى را كه نزد او است آرزو كند بدان آرزو رساندش و چون بدو رو كند به مقام قرب و نزديكى خويشش ببرد و چون به آشكارى گناهش كند پرده بر گناهش كشد و آن را بپوشاند و چون بر او توكل كند كفايتش كند و بسش باشد»
پر پروازمان بریده و زنجیرهای سنگین گناه بر پاهایمان سنگینی می‌کند. چشم به آسمان رحمتش دوختیم و می‌دانیم که نا‌‌امیدی بزرگ ترین گناه است. آرزوی پرواز داریم ولی بزرگی گناهان چون میله‌های فلزی قفس احاطه‌مان کرده و شیطان در گوشمان آواز یاس می‌سراید.
شانه‌هایمان زیر بار گناه و غفلت خم شده و ترس از بخشوده نشدن سینه‌ها را سنگین می‌کند. آیا امیدی هست؟ درست در آن لحظه که چیزی نمانده است نا امیدی تمامی قلبمان را سیاه کند، نوای دل انگیز مناجاتی نور امید را می‌تاباند، مناجاتی که اهلش آن را مناجات امیدواران نامیده‌اند.
مناجات الراجین چهارمین دعا از دعاهای پانزده گانه‌ی منسوب به امام سجاد علیه السلام است که در کتاب الصحیفه الثانیه السجادیه و مفاتیح شیخ عباس قمی و کتاب بحارالانوار علامه مجلسی آورده شده و خواندن این دعای امیدبخش در روز دوشنبه توصیه شده است.

«ای بزرگی که هرچه بندگان درگاهت طلب کنند، اجابت کنی و ای خداوندگاری که آن چه آرزوی پنهان در دل ماست مستجاب کنی. ای آمرزنده‌ای که چون ما گناه آشکار کنیم بر رویش پرده می‌کشی.»
در این دعای زیبا از زبان امام سجاد علیه اسلام امید به خداوند و رحمت بی انتهای او را بر می‌شمریم و زمزمه می‌کنیم:«خدايا كيست كه بر درگاه تو بار اندازد و ميهمان‏نوازيت خواهد و تو پذيرائي اش نكنى و كيست كه مركب نياز خود به دربارت خواباند و اميد بخششت داشته باشد و تو احسانش نكنى.»
درخواست انسان از خداوند محدودیت ندارد و هرکه آن را محدود کند و امید به فضل الهی نداشته باشد زیان دیده است. چرا که رحمت پروردگار محدود نیست. آن چنان که:«تو از فضل خويش به من عطا كردى چيزى را، كه من درخواست نكرده بودم.»
بر ماست که تمام درخواست‌های معنوی و اخروی خود را تنها از او بخواهیم. چرا که دست او بالاترین دست هاست و بی اراده و اختیار او برگی نیز از شاخه بر زمین نیافتد. همیشه با ماست و همراه ماست. نیازهایمان را می‌شناسد و هیچ گاه ما را تنها نمی‌گذارد.
«چگونه فراموشت کنم با این که تو همیشه به یاد منی و چگونه از یاد تو بیرون روم با این که تو همیشه مراقب من هستی. ای بهترین مایه‌ی امید و ای بزرگوارترین خوانده شده و ای کسی که خواهنده اش را دست خالی باز نگرداند و آرزو مندش را نومید نسازد.»
در پایان دعا از زبان امام معصوم از خداوند می‌خواهیم میزان رحمت و بخشش خود را نیز برای ما آن چنان دهد که خود می‌پسندد: «بزرگواریت را بر من ببخشی به حدی که دیده ام به آن روشن شود و از امیدت به آن مقدار که خاطرم اطمینان یابد و از یقین به آن اندازه که پیش‌آمدهای ناگوار دنیا بر من آسان گردد.»

منابع:

بحارالانوار – علامه مجلسی- جلد ۹۱
مفاتیح شیخ عباس قمی

تاریخ درج: 10/10/1397 | کد مطلب: 5 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 842

خطبه،شرح‌خطابه،شرح‌خطابه‌ی‌غدیر،والپیپر،کاغذدیواری

بدمتوسطخوبخیلی خوبعالی

نظرات:

پاسخ به:
عنوان شما:
نظر: