![Title]( "Title")
قرارهای اخلاقی
به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
محبت خداوند ----- خانه دل ظرف كدام محبت است؟
هوا هنوز روشن نشده بود و تاریكی شب به روشنی روز غلبه داشت. سوز سرمای صبح، آزار دهنده بود. با تمام این‌ها افراد زیادی از خانه بیرون آمده، منتظر اتومبیل ایستاده بودند. در میان آنها از هر سنی دیده می‌شد. نوجوان، جوان، میان سال؛ ولی بیشترشان جوان بودند. هر اتومبیلی صدا می‌زد "تهران"، به سرعت پر می‌شد و می‌رفت. عشق فوتبال و پرچم های آبی و قرمز همه چیز را از یادشان برده بود. برای رسیدن به استادیوم آزادی و دیدن فوتبال، حاضر به انجام هر كاری بودند. سردی هوا، دوری راه، گذشتن از خواب، هیچ كدام اهمیتی نداشت. تنها مسئله مهم، فوتبال، استادیوم آزادی و دیدن مسابقه از نزدیك بود.
زیرا آنها عاشق فوتبال بودند و دوستدار تیم فوتبالشان. محبت از بزرگترین انگیزه‌های بشر است كه انسان‌ها را به هر كاری وا می‌دارد و سختی‌ها را آسان می‌كند. انسان‌ها در هر سنی كه باشند، اگر به كاری علاقه داشته باشند و به موضوعی اهمیت دهند، برای رسیدن و به دست آوردن آن به هر كاری دست می‌زنند و با هر مشقت و دشواری روبرو می‌شوند. محبت از زیبا ترین انگیزه‌هاست كه حركت را شیرین می‌كند و انسان را به تلاش وا می‌دارد.
اگر در دلهای ما محبت به خدا و به تبع آن محبت حجت‌های او جای بگیرد، قلب‌های ما ظرفِ محبتِ حججِ الهی می‌گردد. اینجاست که كسب رضایت امام زمان علیه السلام به عنوان آخرین حجت الهی بزرگترین هدف زندگی ما خواهد بود. اگر دلهای ما هدایت شود و به محبت او روشن گردد، دین‌داری بسیار شیرین و انجام وظایف الهی و واجبات و ترك محرمات بسیار آسان خواهد شد. چنان چه امام صادق علیه السلام فرموده اند:
"هُلِ الایمانْ الا الحُبُ و البُغْضُ؟" آیا ایمان، چیزی جز حُب و بغض است؟ (اصول كافی، جلد۲، كتاب الایمان و الكفر، باب الحب فی الله، صفحه ۱۲۵، حدیث۵)
افسوس كه دلهای بسیاری از ما را میل به دنیا و زیبایی‌های آن پر كرده است و هر نا چیزی چشم ما را گرفته است. حقیقتاً دل به چه بسته ایم؟ محبت ما در گرو چیست؟ مسیر ما به كدام هدف ختم می‌شود؟ آیا جایی برای امام زمان خود باقی گذاشته ایم؟!
دیوان به كشور دل، هر سو گرفته منزل وان میر صدر محفل، درخانه جا ندارد.
|
تاریخ درج: 15/04/1398 | کد مطلب: 1 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 458