![Title]( "Title")
پاسخ یک سوال
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
متن سوال:
چرا امیر المومنین علیه السّلام که به عنوان وصی و جانشین پیامبر صلّی الله علیه و آله وظایفی را به عهده داشتند، در قبال اقامه حق خویش و قضیه خلافت سکوت اختیار کردند؟
متن پاسخ:
با عرض سلام خدمت شما کاربر گرامی
امیرالمؤمنین علیه السّلام به جهت انجام وظایفی که در جایگاه تصدّی مقام امامت و در مسیر حفظ دین، از جانب خدای متعال بر دوش داشتند، نوع خاصی از برخورد با غصب خلافت و غاصبان آن را به ویژه پس از هجوم به خانه حضرت زهرا سلام الله علیها در پیش گرفتند که اصطلاحاً به آن سکوت گویند.
سکوت امام علیه السّلام نه به معنای واگذاری حقّ خویش به خلفا و گذشتن از آن، و نه به معنای عدم طرح خلافت و صرف نظر نمودن از آن، بلکه تنها و تنها به معنای انصراف از قیام به شمشیر در مقابل غاصبین خلافت، آن هم حدوداً پس از بیست روز مقاومت سرسختانه در مقابل غصب خلافت و تلاش گسترده برای براندازی حکومت نامشروع ابوبکر می‌باشد.
حضرت امیرالمومنین علیه السّلام با در نظر گرفتن واقعیت‌های سیاسی موجود در جامعه مسلمین، صبر پیشه کردن را جایز دانسته، چرا که هر اقدامی نیاز به نیروهای کارآمد و معتقدی داشت که او در آن هنگام از آن بی بهره بود. آن هم صبری که به گفته خود ایشان همچون خار در چشم و استخوان در گلو بود! (فرازی از خطبه‌ی ۳ نهج البلاغه، ص ۴۴).
پیامبر صلّی الله علیه و آله وقوع چنین ایامی را به حضرت علی علیه السّلام خبر داده و به ایشان فرموده بودند که: امت پس از من به تو خیانت می‌کند. اگر یارانی یافتی، قیام کن و گرنه سکوت اختیار کن. به این ترتیب امیرالمؤمنین علیه السلام که وصی بر حق رسول خدا صلی الله علیه و آله بود بخاطر نیافتن یار و نبودن شرایط مناسب عزلت و کناره گیری از قوم و سکوت اختیار فرمودند.
مقصود ما از سکوت امام علیه السّلام، ترک مبارزه مسلحانه است و گرنه حضرت هرگز از ادّعای خود که حکومت اسلامی حقّ قطعی وی بوده، دست برنداشته و در تمام دوران حکومت خلفا و پس از آن نیز دائماً به آن اشاره می‌کند.
شک نیست که اگر حضرت علی علیه السّلام بیش از آن چه کرد، مردم را به دفاع از خویش فرا می‌خواند، مخالفان وی در پایمال کردن حقّ او و خاندان نبوی بیشتر می‌کوشیدند. و هر گونه جهاد مسلّحانه، جز کشته شدن امیرالمومنین علیه السّلام و پایمال شدن خون آن حضرت و محو و نابودی اسلام، حاصلی در پی نداشت.
امیر بیان علی علیه السّلام در مورد فلسفه صبر و سکوت خویش چنین می‌فرماید : «اینکه سکوت را برگزیدم، به خاطر این است که از علوم و حوادث پنهانی آگاهی دارم که اگر بازگویم مضطرب می‌گردید، چون لرزیدن ریسمان در چاه‌های عمیق» (فرازی از خطبه‌ی ۵ نهج البلاغه، ص۵۰، ترجمه محمد دشتی)
برای مطالعه بیشتر مراجعه کنید به کتاب "مظلومی گمشده در سقیفه"، جلد دوم، ص ۲۵، نشر منیر و نیز کتاب "امام مبین"، اثر آقای سید حسین حسینی، نشر آفاق، پرسش۱۳
خدانگهدار
|
تاریخ درج: 14/06/1395 | کد مطلب: 1 | تعداد نظرات: 0 | تعداد بازدید: 723