![Title]( "Title")
حکایتی از بحارالانوار
به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
قرآن و امامت
معاویه وارد مکه شد، گروهی بر معاویه وارد شدند و گفتند: آیا میدانی که ابن عباس تفسیر قرآن میکنه؟
معاویه گفت: خب ابن عباس پسرعموی پیغمبر بوده، او از هاشمیان است! اگر او نکند، که تفسیر کند؟
گفتند: تفسیر می‌کند آیات رو به نفع علی بن ابیطالب! ما از این شاکی هستیم.
معاویه گفت: خودم رسماً وارد مجلس میشوم و جمع‌شان را برهم می‌زنم
معاویه وارد مجلس تفسیر ابن عباس می‌شود، ابن عباس با چنان کیفیتی تفسیر آیات می‌کرد که معاویه هیچ جای اعتراضی برخود ندید.
بعد از مجلس، معاویه رو به ابن عباس کرد و گفت: « ابن عباس تو تفسیر آیات قرآن می‌کنی یا فضائل علی بن ابیطالب را بازگو می‌کنی؟» :
ابن عباس پاسخ داد: « معاویه، به من بگو کجای قرآن است که فضائل علی بن ابیطالب نیست؟ انَّما اَنتَ مُنذِرُ وَلِکُلِ قَومِ هاد "تو بگو ای معاویه! این آیه در مورد کیست؟» معاویه اعتراف کرد: «رسول خدا فرمود منذر این امت منم و هادی وجود علی بن ابیطالب است! ولی ابن عباس حتماً باید این آیه را بخوانی؟»
ابن عباس دوباره پرسید: «"اِنَّما یُریدُ اللهُ لِیُذهِبَ عَنکُمُ الرِّجسَ اَهلَ البَیتِ وَ یُطَهِّرَکُم تَطهیرا" تو بگو این آیه برای کیست؟»
معاویه به ناچار جواب داد: « این هم قصه‌ی طهارت و عصمت علی بن ابیطالب و اهل بیتش است! ولی حتماً باید این را بخوانی؟»
ابن عباس گفت: « "اِنَّما وَلیُّکُمُ اللهُ وَ رَسولُه وَالَّذینَ یُقیمونَ الصَّلوهَ وَ یُوتونَ الزَّکوةَ وَ هُم رکِعون" این آیه برای کیست؟»
معاویه جواب داد: «زمانی که علی بن ابیطالب انگشتر در راه خدا داد این آیه بر حق علی نازل شد، قبول دارم! ولی چیز دیگری بخوان.»
ابن عباس دوباره از قرآن خواند: « "قُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ" بگو به من که این آیه برای کیست؟»
معاویه دوباره اعتراف کرد: « این هم ماجرای مباهله با اهل نجران است که خدا در این آیه علی بن ابیطالب را نفس پیغمبر می‌خواند، ولی برای مردم حتما باید همین را بخوانی؟» ابن عباس چندین آیه‌ی دیگر از قرآن را که با امیرالمؤمنین علیه السلام در ارتباط بود قرائت کرد.
سرانجام از معاویه پرسید: «معاویه به من بگو کجای قرآن را بخوانم که فضل علی بن ابیطالب نباشد؟! کجا را بخوانم که از علی بیان نشده باشد؟»!
معاویه مدتی فکر کرد بعد گفت: « اصلا ابن عباس بخوان "اِذا زُلزِلَتِ الارضُ زِلزالَها.»
ابن عباس گفت: « حتی این آیه هم فضل علی بن ابیطالب است.»
معاویه با تعجب گفت: « علی در این آیه دگر چه می‌کند ابن عباس؟»
ابن عباس گفت: « نشنیدی بعد از رسول خدا یک سال نگذشته بود که زلزله ای بر مدینه آمد که همه‌ی مردم از شدت وحشت از خانه به در شده بودند و علی در میان‌شان حاضر شد و خواند این آیه را و پایش را بر زمین کوبید و فرمود: زمین! ابوتراب بر تو امر می‌کند آرام گیر.»
معاویه خشمگین گفت: « ابن عباس، پس بگو تا قرآن هست علی نیز هست.»
پی نوشت: بحار الانوار – جلد 44 – صفحه 125
|
تاریخ درج: 07/12/1395 | کد مطلب: 7 | تعداد نظرات: 1 | تعداد بازدید: 1900