«مَلِکَ الْاَمْلاکِ وَ مُفَلِّکُ الْأَفْلاکِ وَ مُسَخِّرُالشَّمْسِ وَالْقَمَرِ»

«[خداوند متعال] پادشاه هستی‌ها و چرخاننده‌ی سپهر‌ها و رام‌کننده‌ی آفتاب و ماه است.»
«مَلِک الْاَمْلاک» یعنی تمامی مُلک‌هایی که در آفرینش است، پادشاهش خداست. «مَلِک» با «مالِک» هر دو یک معنا دارد؛ منتها «مالک» اسم فاعل است و «مَلِک» صفت مشبّهه است که بر ثباتِ بیشتر دلالت می‌کند. «اَملاکِ» جمع مِلکیا مُلکاست به معنای دارایی و مِلک. مُلک به معنای پادشاهی است. «مَلِک الْاَمْلاک» یعنی پادشاهِ دارایی‌ها.
هر چه دارایی در آفرینش وجود دارد، خداوند متعال پادشاه و مَلِک آن است.«وَ مُفَلِّکُ الْأَفْلاکِ»: فَلک به معنای دایره‌ی بیضوی شکل است.
افلاک جمع فلک است و به معنای کُراتی است که می‌چرخند، هم دایره و بیضوی هستند و هم می‌چرخند. «وَ مُفَلِّک الْأَفْلاک» یعنی خداوند چرخاننده و به دایره در آورنده‌ی فلک‌هاست. چون تمام کُرات به‌صورت بیضی یا دایره هستند و می‌چرخند، چرخیدنشان اسم فاعلش «مُفَلِّک» می‌شود.
«وَ مُسَخِّرُالشَّمْسِ وَالْقَمَرِ»: در دیده‌ی مردم، از کُراتی که خیلی مشخص هستند، ماه و خورشید است. شمس و قمر را آن‌کسی که تسخیر و مسخّر می‌کند، خداوند متعال است. خداوند متعال، هم پادشاه تمام دارایی‌هاست - هیچ دارایی نیست که از پادشاهی خدا دور باشد - و هم «مُفَلِّکُ الْأَفْلاکِ» است و هم «مُسَخِّرُالشَّمْسِ وَالْقَمَرِ» است.
آفتاب و ماه که در دید مردم واضح و مؤثر در زندگی است، خداوند متعال مسخّر کرده است.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه