چهل شام از وداع ...

به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز

چهل شام از وداع ...

پس از آن روز که منافقان دنیا پرست و پیروان سقیفه، فرزند پاک رسول خدا صلی الله علیه و آله و فرزندان و یاران او را در در کرب و بلا به خاک و خون کشیدند، خاندان پاک او را نیز در کسوت اسیران به بند کشیدند و شهر به شهر گرداندند. در این روزهای سخت بود که تلخ ترین رویداد تاریخ رقم خورد.
رویدادی که یادآوری آن، چشم امامان معصوم علیهم السلام را گریان و بلکه خون بار نمود.
دختر حیدر کرار علیه السلام و زهرای اطهر سلام الله علیها را به مجلس یزید لعنت الله علیه آوردند. پیروان سقیفه به چنین جنایتی دست زدند تا بلکه شکوه و عظمت آل پیامبر صلی الله علیه و آله را کوچک شمارند، اما فرزند فاطمه زهرا سلام الله علیها که خطبه ی فدک او، غاصبان حق علی علیه السلام را رسوا نمود، با سخنانی غرّا هیبت پوشالی خاندان امیه را به سخره گرفت:
. . . ای فرزند بردگان آزاد شده! آیا عدالت این است که زنان و کنیزان خود را در پشت پرده جای دهی، ولی دختران پیامبر خدا را در میان نامحرمان به اسارت بگیری؟ زنان و کنیزان خود را پوشیده نگاه داری، ولی خاندان رسالت را با دشمنان‌شان در شهرها و آبادی‌ها بگردانی تا بادیه نشینان، خویشان و غریبه‌ها و اراذل و اشراف آنان را ببینند . . . اکنون پدران خود (نسل شرک و بت پرستی) را ندا می‌دهی و گمان داری که با آنان سخن می‌گویی، به زودی خودت به جمع آنان ملحق می‌گردی و در آن جایگاه، عذابی ابدی در انتظار توست که آرزو می‌کنی ای کاش دستم‌ شکسته و زبانم لال می‌شد و هرگز چنین کارهای ناشایستی را انجام نمی‌دادم. . .
سخنان حضرت زینب کبری سلام الله علیها یادآور خطبه ی رسول خدا صلی الله علیه و آله در غدیر خم بود که فرمودند:
. . . هان مردمان! به‏زودى پس از من امامانى خواهند آمد و «شما را به آتش خواهند خواند. آنان در روز رستاخيز، تنها و بى‏ياور خواهند بود» . (سوره قصص/ آیه 41) هان مردمان! آگاه باشيد كه خداوند و من از آنان بيزاريم. هان مردمان! حتماً آنان و ياران و پيروان و تابعان شان «در پست‏ترين جايگاه آتش خواهند بود . . .
آری چهل شام از وداع سید الساجدین علیه السلام و زینب کبری سلام الله علیها با آخرین بازمانده اهل کساء حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام و اسوه ولایت پذیری حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام و دیگر شهدای بنی هاشم و یاران شان گذشت. روزها و شب هایی که تلخ ترین ایام بر اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله، به خصوص زینب کبری سلام الله علیها بود.
او بر کدامین مصیبت صبر کند؟ دیدن برادر در کنار پیکر علی اکبر و قاسم؟، دست بریده و شهادت عبدالله ابن حسن؟ قد خمیده برادر در بازگشت از کنار نهر علقمه؟ پیکر غرق به خون برادران و فرزندان؟ پرپر شدن شش ماهه در آغوش برادر؟ برادر در خون غلطیده در گودال قتله گاه؟ پرچمدار امامت در بستر بیماری؟ یورش نامردان به خیمه ها؟، فرار زنان و دختران خاندان عصمت در بیابان پر خار؟ سرهای بریده بر نیزه ها؟ غل و زنجیر بر دست و پای امام معصوم؟ شهادت رقیه در کنج خرابه؟ هلهله و شادی نابخردان در مواجهه با کاروان اسرا؟ تمسخر زنان و دختران شام؟ ورود به مجلس نواده هند جگرخوار؟ چوب خیزران بر جایگاه بوسه پیامبر؟ یا صدها مصیبت دیگر که قلم از نگارش آن درمانده است؟!
اما این همه حاصل نفاق منافقانی است که رسالت پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و استمرار آن در ولایت علی و آل علی علیهم السلام را برنتافتند.
چرا که اگر به خطابه ی بی بدیل پیامبر و بیعت در غدیر وفادار می ماندند و سرکرده آنان در کنار بستر شهادت رسول خدا صلی الله علیه و آله مانع وصیت رحمت للعالمین نمی شد و اتهام هذیان گویی نمی زد به پیامبری که خداوند در وصف او بیان فرموده که:وَمَا یَنطِقُ عَنِ الهَوَی* اِن هُوَ اِلَّا وَحیٌ یُّوحَی، وصایایی نوشته می شد که برای همیشه ی تاریخ، چراغ ره گمشدگان هدایت بود و ختمی بر دهان منافقان و نامسلمانان و بسته گشتن باب بی حرمتی به آل الله وآل رسول صلی الله علیه و آله. اما شد آن چه نباید می شد، و مصیبت نامه آغاز گشت... آتشی بر پا شد که نخستین شعله هایش درب خانه ی فاطمه سلام الله علیها را سوزاند و پهلویش را شکست و ریسمان بر گردن نفس پیامبر صلی الله علیه و آله انداخت. فرق علی علیه السّلام شکافت و آن گاه جگر امام مجتبی علیه السّلام را پاره پاره کرد و بر پیکرش تیر نشاند و پس از آن خیام حسین بن علیّ علیهما السّلام را درکربلا سوزاند و . . . جگر علی ابن موسی الرضا علیهما السلام را سوزاند و . . . و هر روز شعله ور تر گشت تا امروز که هر شیعه و محبّ علی علیه السّلام را در هر جای عالم به آتش می کشاند.
اما پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله برای دوران غیبت و دوری ما از حجت خدا، الگویی چون اویس قرنی را در تاریخ ثبت نمودند.
هم او که پیامبر در باره او فرمودند: " او من را نمی بیند ولی به آیین من ایمان راسخ دارد و در رکاب جانشین بر حقم به شهادت می رسد."، تا با ایمان راسخ برای ورود به حِصن حَصینخداوند به شرط ورود، که همانا ولایت امام مبین حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه است، تمسک جوئیم و بدانیم که تنها با هُرم یاد او سرما و سوز قلب ما گرم می شود و تا به یاد او هستیم غم نخواهیم داشت.
این روزها میلیون ها انسان از مرد و زن و کودک و پیر و جوان و حتی معلول، از کشورهای مختلف با پای پیاده به سوی کربلا در راهند تا در روز اربعین در کنار قبر شش گوشه عزیز زهرا سلام الله علیها به عزاداری بپردازند و این تنها نشانه کوچکی است از نوید عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبری سلام الله علیها که در مجلس یزید خطاب به آن ملعون فرمودند:
... یزید! هر آنچه می‌خواهی مکر و فریب و سعی خود را به کار گیر، ولی بدان که هر چه تلاش و مکر به کارگیری، باز هرگز توان آن را نداری که ذکر خیر ما را از یادها بیرون ببری.